Na década dos 50, cando Os Ancares estaban illados por camiños duros pero non por afectos, a lareira era o corazón de cada fogar. O lume de carballo, uz e castiñeiro iluminaba as paredes e os rostros das xeracións. Na garmalleira penduraban potas onde o aroma do chourizo, xamón e queixo enchía o ar, anunciando a Ceia Familiar por Excelencia.

Ao redor dos escaños, os avós presidían a reunión, mentres fillos e netos, algúns chegados de lonxe, enchían a estancia de risos e historias. O viño da casa e as sobremesas artesanais—marmelo, turrón, figos secos—acompañaban a celebración.

Illados pola xeografía pero unidos no espírito, aquelas Noiteboas eran unha sinfonía de raíces e aprezo compartido.

Que esta Noiteboa 2024 reflicta aqueles días: un refuxio de paz e afecto, onde as raíces sigan florecendo no corazón de cada fogar. ¡Feliz Noiteboa dende Castaño e Nogal!